بعضی وقت ها می نویسم چون کس دیگری نمی نویسد و یا آنچنان که شایسته است به آن پرداخته نمی شود، ولی از صمیم قلب عرض می کنم که اگر چه تکواندو کاران کشورمان نتوانستند آنچنان که باید با دست پر بازگردند، اما واقعاً از نظر اخلاقی در دنیا نظیر ندارند. آن قدر این تکواندو کاران در مبارزات خود جانانه و با اخلاق عمل کردند که حریفانشان حتی اگر برنده بودند نمی توانستند دست ایشان را به نشانه ی برندگی بالا نبرند و یا هر برد باقری معتمد که با سجده ی شکر همراه بود دو چندان دل مردم را شاد می کرد و حتی باخت های ناباورانه ی یوسف کرمی نیز نمی توانست از شخصیت دوست داشتنی و محجوب این شخصیت کم کند و همچنین حیا و عفاف این خانم تکواندو کار ارزشمند و شجاع ایرانی که یقیناً برای خیلی از مردم مسلمان و  حتی غیر مسلمان قابل تحسین و الگوبرداری بوده است.
 
اکنون این واقعیت را نمی توان به آسانی مورد اغماض قرار داد که این ورزشکاران پرتلاش و توانمند و با غیرت چرا نتوانسته اند آنچنان که حقشان بود نتیجه بگیرند و این جای سوالی بزرگ دارد که پاسخ آن احتمالاً با تغییراتی که در تیم ملی تکواندوی ایران اتفاق افتاد و بهترین مربی تکواندوی جهان از کار برکنار شد، بی رابطه به نظر نمی رسد و در ادامه نیز بزرگترین ظلمی که در حق این پهلوانان می شود این است که برخی کم کاری و تعمد را در این شکست ها مؤثر می دانند که واقعاً جای نکوهش و تشر دارد.
راستی تغییراتی که در تیم ملی تیراندازی نیز اتفاق افتاد به نظر خیلی از کارشناسان در نتیجه نگرفتن تیم ملی تیراندازی مؤثر بود و در کنار تقدیری که از تقویت ورزش در رشته های کشتی فرنگی و وزنه برداری باید صورت گیرد، باید شکست ها نیز مورد بررسی و واکاوی قرار گیرند تا دوباره تکرار نگردند.