باید نوشت آنجا که هدفی نیک جز نوشتن وجود دارد و هرگاه خود نوشتن هدف شد نباید جز برای مشق نوشت. شهید آوینی عزیز، زمانی یک گونی از نوشته هایش را سوزاند چون آنها را از هوای نفس می دانست و جز این اگر بود، سید شهیدان اهل قلم نام نمی گرفت؛ آری همین هوای نفس است که بسیاری از شعرا و نویسندگان را وادار به نوشتن می کند تا فقط معدودی از آنها در راه شهید آوینی باشند تا همه بدانیم که چقدر جلوی هوای نفس ایستادن و ننوشتن و سوزاندن سخت است.
پس آنِ نوشتن باید خود را محاسبه کرد، باید نیت قربت الله باشد و بر آن نیت تا ابد باقی ماند، نوشته باید خالصاً و مخلصاً لله باشد تا به شرک آلوده نشود، چرا که همانطور که خود خداوند احد فرموده، او بهترین شریک است و هر چیزی را که در آن با کسی شریک باشد به شریکش می بخشد و این یعنی وای به حال هر کسی که عملش شریک داشته باشد.
اگر می نویسیم که خوانده شود، باید خوانده شدن را فقط مقدمه بدانیم تا با خوانده شدن و تأثیر گذاری آن نوشته، موجب اصلاح امری شویم و اگر خوانده شدن هدف شد، آن نوشته چیزی جز وبال گردن در روز حساب نخواهد بود.