در یکی از یادداشتهای قبلی درباره ابتکار لقب "امام" برای بنیانگذار انقلاب اسلامی به سابقه موضوع پرداختم که این عنوان برای ایشان، نه در مراسم ارتحال آقا مصطفی خمینی در سال 1356 توسط آقای حسن روحانی، بلکه در حدود هفت سال قبل توسط شهید آیت الله سعیدی به کار گرفته شده بود. (لینک یادداشت قبلی)

اما امروز نکته‌ای خواندم که ابتکار این لقب در متن مکتوب به علامه محمد رضا حکیمی بر می‌گردد.

خواندم که محمد رضا حکیمی که قبل از شروع نهضت اسلامی در سال 1342، با تشکیل جلساتی هفتگی در مشهد با عنوان «الغدیر»، به تبیین ویژگی های «حکومت عادل» می پرداخت؛ بعد از قیام 15 خرداد 1342 به رهبری امام خمینی نیز، از معرفی و تبلیغ ایشان از جمله در بین نخبگان حوزوی مشهد دریغ نورزید؛ تا جایی که حکیمی اولین فردی بود که در کتابش به نام «سرود جهش ها» (1343ش) تعبیر «امام» را برای تثبیت جایگاه بی نظیر امام خمینی در رهبری نهضت بکار برد؛ و این اقدام سال ها قبل تر از آن زمانی است که روی منابر و در اعلامیه های انقلابیون استفاده از تعبیر «امام خمینی» مرسوم گشت.

این کتاب و بعضی دیگر آثار او بعد ها در میان انقلابیون دست بدست می گردید تا جایی که بعضی از زندانیان سیاسی، دهه محرم خود را در زندان با بازخوانی آن سپری می کردند. علاوه بر نگاشتن انقلابی ترین کتاب های شیعی، او در فاصله بین خرداد 1342 تا بهمن 1357 چندین نوبت و در جاهای مختلف در کشور مورد بازپرسی و بازداشت و حبس قرار گرفت.