وقتی امام علی علیه السلام با بیعت مردم، زمام حکومت را به دست می‌گیرد، برخی از او می‌خواهند که فعلاً با معاویه مدارا کند تا حکومت حضرت تثبیت شود؛ آن گاه معاویه را از حکومت شام عزل کند.

حضرت در پاسخ مشورت این گروه، سیاست اصولی سیاستمدار مسلمان را چنین ترسیم می‌فرماید که: خداوند مرا نبیند که از گمراهان یاری بگیرم! اشاره حضرت به آیه 51 سوره مبارکه کهف است که فرمود: و ما کنت متخذ المضلین عضداً

غرض از این اشاره آن بود که برخی از متفکران مذهبی و به اصطلاح خواص جریان فتنه، اکنون و پس از چند سال که همچنان گرفتار ننگ سکوت درباره اهانت معدودی از پیاده نظام فتنه به مقدسات مردم در روز عاشورا هستند، چنین توجیه می‌کنند که آن زمان هم مخالف این کار بودیم اما برای این که برخی از اعلام مخالفت ما سوء استفاده نکنند، سکوت کردیم!!!!

اکنون دو سؤال مهم وجود دارد: اول این که درباره سوء استفاده اصحاب فتنه از سکوت آنها در برابر این توهین چه توجیهی دارند؟!

و سؤال دوم این که یا منطق امیرالمؤمنین را که اشاره شد باید بپذیریم که از باطل برای حق بهره نگیرد و یا این که سخن این افراد را بپذیریم و امام علی علیه السلام را تخطئه کنیم!

و حاشا، چرا که عوض کردن تار موی غلام روشن‌ضمیر حضرت با همه این افراد، خسران بزرگ و ننگ ابدی است!