از چند ماه قبل قرار بود  اواسط اسفند جمعی از فرزندان شهدا و جانباز دانش آموز را برای بازدید از جنوب راهی مناطق جنگی کند ،هر چه قدر به او گفتم مادر جان اینها دیگر نیاز به دیدن مناطق جنگی ندارند ..جنگ در خانه ی هرکدام از اینهاست،باید برای افراد عادی فرهنگسازی جنگ را انجام بدهید اما فایده نداشت چون اعتقاد داشت جبهه فرهنگی کشور را باید فرزندان کسانی بسازند که جبهه های جنگ را ساخته اند.

روز اول که تماس گرفتم صدای مداحی و گریه ی بچه ها می آمد ترجیح دادم قطع کنم تا مزاحم مراسم شان نشوم چند ساعت بعد تماس گرفتم و مادر برایم توضیح داد که حال و هوا چه قدر آنجا عرفانیست ..دلم بدجور هوای کمی آنطرف تر را کرده بود ..برایش توضیح دادم که امشب مشخص میشود فرهادی اسکار را میگیرد یا نه؟!و او تاکید کرد که حتما به او اطلاع دهم ،او هم میدانست که حتما جایزه ی اسکار را خواهد گرفت.

فردای آن روز وقتی برای سیه نمایی های ایران کف و سوت میزدند و دشمنان کشورمان چپ و راست به او تبریک میگفتند با مادرم تماس گرفتم تا خبر گرفتن جایزه ی اسکار را به او بدهم ...هویزه بود ...در حین صحبت ناگهان صدای یازهرای بچه ها بلند شد .

-مادر چی شد؟؟

-بعدا تماس میگیرم یکی از فرزندان شهدا روی قبر یکی از شهدای گمنام بیهوش شد

تلفن قطع شد ولی من هنوز نگفته بودم یک ایرانی برای اولین بار جایزه ی اسکار را گرفت.