در روایات بر روجیه‌ حق‌پذیری و سلامت نفس جوانان تأکید شده است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله رمز موفقیت دین اسلام را پیروی جوانان دانست؛ در همان حالی که بزرگترها مخالفت می‌کردند. پیامبر سفارش می‌کند جوانها را دریابید! (سفینه‌البحار، ج 2، ص 176) امام صادق علیه السلام نیز می‌فرماید: جوان‌ترها را دریابید؛ چرا که آنان زودتر به حق و کارهای خیر روی می‌آورند. (کافی، ج8، ص 93)

تا آنجا که به یاد دارم رهبر معظم انقلاب همواره بر ضرورت حضور پررنگ مسئولان در محیطهای دانشجویی تأکید فرموده‌اند. و البته تا آنجا که به یاد دارم مسئولان کشور، چه در بخش ملی و چه در بخش محلی، غالبا میلی به حضور در این جمع‌ها نداشته‌اند و ندارند.

فکر نمی‌کنم با وجود تأکید مجدد رهبر انقلاب، اتفاق تازه‌ای بیفتد؛‌ یعنی معتقدم غیبت بزرگ مسئولان در دانشگاه‌ها همچنان ادامه خواهد یافت! اما هراس مسئولان از محیطهای دانشجویی به چه دلیلی است؟!

 با وجود این که در روایات، بر حق‌پذیری جوان تأکید شده است؛ محیط دانشگاه هم نمونه‌ای از عرصه‌های جوانانه است! بگذریم از محیط جوانان حوزه که فرار بزرگ مسئولان در آن محیطها فوق العاده عجیب است!

آقای احمدی‌نژاد حتی سفر به قم را در قالب پرواز هوایی مستقیم تا سلفچگان قم (40 کیلومتری قم) انجام داد و فوری به تهران برگشت و دیداری با مردم قم نداشت؛ و از مواجهه مستقیم با قمی‌ها پرهیز کرد! و جالب این که آن را سفر سوم دولت به قم محسوب کردند؛ سفری چند ساعته به چهل کیلومتری قم، برابر است با سفرهای چند روزه به استانهای دیگر!!!!

خوب به یاد دارم که رئیس‌جمهور اصلاحات در سفری چند روزه به قم، با همه اقشار دیدار اختصاصی داشت، اما به طلاب جوان حوزه علمیه قم به عنوان مؤثرترین و بزرگ‌ترین قشر فرصتی داده نشد تا حرفهای خود را طرح کنند و پاسخهای مسئولان را بشنوند!

البته اخیرا مد شده که جمع‌های خاصی انتخاب شده و به عنوان نمایندگان گزینشی طلاب جوان یا دانشجویان، در دیدارهای برخی مسئولان حاضر می‌شوند تا خبرش منتشر شود که فلان مسئول با طلاب یا دانشجویان هم دیدار داشت!

اما سؤال را مجددا تکرار می‌کنم. علت فرار بزرگ مسئولان از محیطهای جوانان حوزه و دانشگاه چیست؟! به راستی،‌ اگر عملکردها قابل دفاع باشد، اگر ریگی در کفش‌ها نباشد، این فرارها توجیهی خواهد داشت؟! کاش مسئولان،‌ روزگار جوانی و مطالبات خود را وقتی که رئیس و مسئول می‌شوند،‌ از یاد نبرند! کاش عملکردها به گونه‌ای باشد که مسئولان، با افتخار سرشان را بالا بگیرند و از کار و مدیریت خود دفاع کنند! و تا روزگاری که عملکردها چنین نشود،‌ فرارهای آن‌چنانی هم برقرار است.